De Argonauten

Niña Weijers schrijft in de Groene Amsterdammer van 3 augustus 2016 over De argonauten:

Tijdens wat de heetste nacht van de zomer moet zijn, lees ik urenlang in The Argonauts van Maggie Nelson, een boek dat zich aan iedereen die er vatbaar voor is zal voordoen als een op maat gemaakte openbaring. Het is een liefdesbrief, een persoonlijk essay en een intellectuele zoektocht naar wat het betekent om queer te zijn – wat het allemaal niet betekent, hoe een solide definitie volstrekt voorbij zou gaan aan het wezen van queerness. Nelson schrijft over haar relatie met Harry, die helemaal man noch helemaal vrouw wil zijn; over haar zwangerschap, de constellatie van hun gezin, het valse onderscheid tussen normaliteit en transgressie, de paradox van het onzegbare binnen het zegbare – ‘a lifetime devoted to Wittgenstein’s idea that the inexpressible is contained – inexpressibly! – in the expressed’.

Ze haalt Roland Barthes aan, die het steeds opnieuw uitspreken van de woorden ‘ik hou van jou’ vergelijkt met de Argonauten uit de Griekse mythologie: hoewel ze hun schip onderweg steeds vernieuwen, blijft het zijn eigen naam dragen. ‘Just as the Argo’s parts may be replaced over time but the boat is still called the Argo’, schrijft Nelson, ‘whenever the lover utters the phrase “I love you,” its meaning must be renewed by each use…’

Hier een prachtige recensie van Hannah van Wieringen in de NRC van 1 januari 2017 Liefde is een boomstronk met bouten - NRC

Op VertaalVerhaal mijn overwegingen bij het vertalen van dit prachtige boek De-eerste-alineas-van-Maggie-Nelsons-De-argonauten-Nicolette-Hoekmeijer.pdf (vertaalverhaal.nl)